insandan insana

“Zamana zamanla bakmak ne idi ki

Baktım

Tarlayı tarlayla ölçtüm

Meyvayı meyvayla ölçtüm

Denizi denizle ölçtüm

Göğü gökle ölçtüm

Neden gündelik hayat bilgisini nesilden nesile aktarabiliyoruz da, içsel/düşünsel/ruhsal olarak evrilme bilgisini aktaramıyoruz? Fen bilimlerinde, dolayısıyla teknoloji, tıp ve astrofizikte bilgiler üstüste eklenerek devam ederken, toplumbilim / kültürbilim / insanbilimin bir sistem içinde anlamaya kurgulamaya çalıştığı insan davranışları/düşünceleri/duyguları sanki sürekli bir gel-git içinde. Belki fen bilimlerindeki somut sonuçları görmek, algılamak daha kolay olduğundan; belki insanın gel-gitler toplamındaki değişimi bir kaç ömürlük zamanda fark edilemeyecek kadar yavaş olduğundan; belki hepimizin tek başına, başından sonuna gitmemiz gereken bir yolumuz olduğundan...belki de... bilmiyorum.

Oysa, üstümüzdeki kat kat derileri, çeşit çeşit maskeleri çıkardığımızda ne kadar da aynıyız, ne kadar sade, ne kadar eksiğiz. Annemizin karnından çıktığımız ilk günden beri, karnımız acıkınca doymak, üşüyünce ısınmak, yorgunsak uyumak isteriz; saçlarımız okşansın, oyunumuz bozulmasın, ruhumuz ezilmesin isteriz. Bunca aynılığın için de, eksikliğimizdeki aynılıktır bizi ayıran. Bazen farkına bile varmadan ömrün bittiği, bazen farkına varılsa da neyle/nasıl tamamlanacağı bilinemeyen eksikliğimiz.

Çoğumuzun işimizle, politik görüşümüzle, dinimizle, eğitimimizle, dış görünüşümüzle, çocuğumuzla, hobimizle, ülkemizle, ailemizle, sahip olduklarımızla, yani kendimiz sandığımız şeylerle tamamlamaya çalıştığımız eksikliğimiz.

Acaba ruhumuzda bir gedikle doğduğumuz bilgisini aktarsak nesilden nesile, zamanla o gediği görmeyi öğrenir miyiz? Bu bilgi insanı kötücül duygulardan iyicil duygulara doğru evriltir mi? Yoksa düzen böyle kurulmuş, gerisi ütopya, öldürme Habil ve Kabil’den beri var, Adem’i de cennetten attıran Havva’nın açgözlülüğü mü diyorsunuz?

Ben demiyorum.

Zaten insanı insanla ölçtüm ki

Buruk bir tat mı duydum

Ve duydum

Her şey ki bir yorumdu, sonuç değildi

Sonuç ki zaten yoktu”

Edip Cansever