havadan sudan

Yine Adana’dayım, bu defa bayramın aksak ritminde salınıp duruyoruz. İlk iki gün, telâşlıydı. Amcalar, yemek hazırlıkları, teyzeler, kurabiyeler, kekler, kuzenler, aile içi tatlı dedikodular, ince belli de gidip gelen çaylar, şen kahkahalar, yeğenler, oyuncaklar, masallar; mutfakla misafir odası arasında gidip gelen tepsiler, tabaklar, bardaklar… Üçüncü gün, tembellikti evin efendisi. Uyku, muhabbet, sabah kahvaltısı, taş kadayıf, çay, muhabbet, içli köfte, balkonda mayışma, muhabbet, halka tatlı, çay, arkadaşlar, balkonda keyif, muhabbet…

Bilmem başka evlerde böyle midir, ama bizim evde tek başına yarım saat sessiz vakit geçirmek mucize gibi bir şeydir. Annemle babamın, evde kim nerde ne yapıyor sayımında aranmak için on dakika gözden kaybolmak yeterlidir.

“Bir şey mi oldu?”

“Hayır.”

“O zaman tek başına ne yapıyorsun burada?”

“Hiç, öyle oturuyorum, etrafı seyrediyorum.”

“Gel içerde bizim yanımızda otur.”

“E, siz de televizyon seyrediyorsunuz”

“E, tamam sen de seyret.”

“Tamam, geliyorum.”

Nerdeyse tüm gün mutfakta ve balkonda geçiyor. Annem kımıl kımıl sürekli bir şeyler yapıyor, aralarda benle konuşur gibi kendi kendine konuşuyor. “Bunu şuraya mı koysam?”, “Yemeğe tuz attım mı?”, “Bu da tam buna denk geldi”,”A! Tüh, bak unuttum işte!”, “Çayın yanına ne yapsak ki?” “Bu mutfak işleri de adamın anasını ağlatıyor”…

Bayramın üçüncü, tatilin altıncı günü bitti, hala oturup iki satır yazamadım. Annem baktı bu konuda şikâyet etmeye başladım, yine o meşhur cümlesini söyleyiverdi: “İki günlüğüne geliyorsun, iki çift muhabbet edilmiyor seninle de. Yazı yazacağına, otur şuraya anlat bir şeyler. Yazını evinde yazarsın.” Belki de haklıdır.

Hamiş: Bayram tatilinin yarısını babaannelerinin yanında geçiren yeğenlerim, Adana’ya gelir gelmez kendi aralarında oyuna daldılar. Ve kendimi “Ne var biraz yanıma gelip, tatil nasıl geçti, kuzenlerle neler yaptınız anlatsanız” derken buldum.